Hard werken en snel schakelen

In een crisis is het onmogelijke mogelijk. Dat bewezen Marcel Kluin, Mike Haerlman en Katja Scholing keer op keer door samen met hun collega’s vliegensvlug test- en vaccinatielocaties uit de grond te stampen en in te richten.

In de eerste weken van de lockdown in maart 2020 viel het werk van facilitair medewerker Katja, brandweerman Mike en teamleider Marcel ineens even stil. Het bleek stilte voor de storm. Al snel riep GGD IJsselland de hulp in van Veiligheidsregio IJsselland voor het oprichten van testlocaties. ‘Dat moest natuurlijk heel erg snel gebeuren. Daarom hebben we de eerste testlocatie ingericht in een tent op de parkeerplaats van de GGD in Zwolle’, vertelt Marcel Kluin.

Klussers

Een snelle oplossing, maar niet ideaal voor de testers. Daarom kocht hij een aantal portacabins, maar die moesten in heel korte tijd aangepast worden om ze geschikt te maken voor het testen. ‘Ik ben op zoek gegaan naar handige mensen, die voor ons snel wat in elkaar konden klussen.’ Zo kwam hij uit bij Mike, in zijn dagelijks werk brandweerman en in zijn vrije tijd hobbyklusser. Op dat moment vulde Mike tijdelijk zijn dagen met het vervoeren van persoonlijke beschermingsmiddelen naar verzorgingshuizen en andere zorginstellingen. ‘Ik ben overgestapt naar het bouwteam en samen met andere handige collega’s heb ik het complete interieur van de eerste testlocaties gebouwd. De deadlines waren heel krap. Eigenlijk te krap. Het was zwaar werk, we maakten lange dagen, maar toch waren we altijd op tijd klaar. Daar ben ik trots op.’

Legerschorten

Ook Katja sjouwde met bureaus op test- en vaccinatielocaties, al was ze vooral druk met het inkopen van grote hoeveelheden uiteenlopende spullen. Aan het begin van de lockdown waren dat vooral mondmaskers, beschermende kleding, handschoenen en handgel. ‘Alles was schaars. Ik probeerde via onze leveranciers en internet zoveel mogelijk spullen in te kopen, dat ging van ’s ochtends tot ‘s avonds door. Maar er was gewoon niet genoeg. Ik heb zelfs bij een legerdumpzaak honderd wasbare operatieschorten uit het leger gekocht, toen beschermende kleding helemaal niet meer te krijgen was. Met de wasserij heb ik toen uitgezocht hoe ze die veilig konden wassen.’

Schrijnend

De schaarste was zo groot, dat uit angst voor diefstal de beschermingsmiddelen op een geheime locatie werden opgeslagen. De situatie was schrijnend. De emotie is ook na anderhalf jaar nog zichtbaar als Marcel vertelt dat hij op een donderdagavond in de eerste weken van de crisis een telefoontje kreeg van een wanhopige callcentermedewerker van de GHOR. Een mevrouw lag op sterven, maar omdat er geen beschermingsmiddelen meer waren, kon de familie niet bij haar zijn. ‘Dat mocht niet gebeuren. Ik ben toen naar het magazijn gegaan en heb de spullen zelf gebracht. Gelukkig was ik op tijd.’

Honderdduizend euro

Zodra de veiligheidsregio begon met het bouwen van testlocaties verlegde Katja haar aandacht van beschermingsmiddelen naar het inkopen van spullen voor de inrichting. ‘Van bureaus tot ontsmettingszuilen en van oortjes tot stoelen voor in de wachtkamers. Maar omdat iedereen massaal thuiswerkte, waren alle kantoor- meubelen schaars. De prijzen rezen de pan uit. Toen ik opdracht kreeg om vliegensvlug drie nieuwe vaccinatielocaties in te richten, heb ik in één middag honderdduizend euro uitgegeven.’

Enorme operatie

Er moesten steeds meer en grotere testlocaties komen en later kwamen daar nog de vaccinatielocaties en twee callcenters bij. De portacabins voldeden niet meer en ook het kleine bouwteam kon niet alles meer eigenhandig inrichten. Marcel moest op zoek naar hallen en leveranciers. Dat waren standbouwers, die normaal gesproken beurzen inrichtten en nu zonder werk zaten, bedrijven die verkeersregelaars en bewegwijzeringen leverden, schoonmaak- en beveiligingsbedrijven. ‘Een enorme operatie, maar iedereen werkte heel goed mee. Ik kon de directies van bedrijven dag en nacht bellen, gemeenten zorgden snel voor vergunningen en kwamen met allerlei suggesties voor locaties die we konden huren. Iedereen voelde zich enorm verantwoordelijk.’

Waardevolle klus

De werkdagen waren lang, de druk lag hoog, het verantwoordelijkheidsgevoel was groot. Zoals het een crisisorganisatie betaamt werd er snel geschakeld en hard gewerkt. ‘Het was een zware, maar ook een mooie tijd’, vindt Mike. ‘Het gaf een kick dat we het samen toch altijd weer op tijd voor elkaar kregen. Ik heb nauw samengewerkt met mensen die ik normaal nauwelijks spreek. Het klinkt misschien een beetje raar, maar we hadden het ook gezellig.’ Marcel voelt dat na anderhalf jaar de vermoeidheid toeslaat. Hij heeft net de aan- vraag voor nieuwe locaties voor de boosterprik binnengekregen. ‘Toch vind ik, net als de anderen, telkens weer de energie om door te zetten. Dit werk doet er toe.’